20 jaar al…

20 jaar geleden dat onze pap na een aanslepende ziekte en een ongelooflijke vechtlust zijn strijd verloor.

Een dag waarom ik bewust of onbewust niet heb stilgestaan bij deze dag.
Niet dat ik niet meer hoe de dag zoveel jaar geleden voorbij ging hoor.
Nog heel precies zelfs, waar we zaten, wie er bij me was, de geur van dat moment, de film die we keken, het gevoel bij die bewuste telefoon van ons mama de avonds…

Vandaag heb ik door kleine dingen onze pap terug dichterbij gebracht.
Het begon al in mijn droom voor het ontwaken.
Een vreemd einde met het zinnetje “keep your dreams alive” en wakker was ik, een glimlach op mijn gezicht. Dat zinnetje zeiden we altijd tegen elkaar, hij met zijn dromen, ik met de mijne, toen nog beetje kleinschaliger.
Je kan het ons maar nageven dat we beiden er echt voor gegaan zijn en nog steeds.

Prince-dag op StuBru, die niet geheel toevallig ook op de zelfde dag overleed als onze papa maar dan 16 jaar later.
Waarom ik dit vertel ?
Wel we hadden vroeger een café in Vorselaar “den Tilt” en elke keer vlak voor sluitingstijd werd purple rain kei hard door de boxen gespeeld. Dan kon iedereen nog bestellen daarna “gingen de kranen toe”.
Een iconisch moment voor ons?

Muziek werkt verbindend en ben er zeker van dat Purple rain voor velen onlosmakelijk verbonden is met de Tilt en den Eric.

Uiteraard speelde StuBru dit vandaag ook op het gepaste moment.

Het eten vandaag daar hingen ook papa-herinneringen aan.
Eigenlijk hadden we met de hele familie vandaag een steak peperroom moeten eten.
Of de typische supermarket rode kool van klein moeke, die dan bij de gekookte patatjes lagen waardoor die verkleurde. Vreselijk vies vond ik dat en onze pap kon daar zo van genieten.
Of een stukje lever, nog zo een geur die blijvende herinneringen heeft.
Het werd een klein typisch Tilt worstenbroodje.

Een wit pluimpje precies op het zelfde tijdstip als gisteren 12u37 dwarrelde voor ons venster en ging dan plots, ook juist zoals gisteren, terug de lucht in.
Een fijn en overduidelijk teken! Merci pap, merci Lou’ke.?
Waarom dat uur precies moet ik nog even uitzoeken.

‘s Avonds nog wat papa muziek opgezet en foto’s bekeken.

Verdorie man 41 jaar maar, ik werd zelf gisteren 39… daar mag je niet bij stilstaan.

Ongelooflijk dankbaar voor die tijd dat je bij ons was, trots op je onuitputtelijk kracht en doorzettingsvermogen, op je gevoelige dromerige ziel, op je groot hart voor mensen, je humor, je enthousiasme, je geweldige dansstijl (?)…

Trots dat ik je dochter mag zijn!
En dat is iets voor altijd ?

Ben er zeker van dat je dat op ons ook bent en dat je waar je ook bent, altijd in de buurt bent.

In een lied dat ineens op de radio speelt, in een specifieke geur die me terugbrengt naar herinneringen van toen, in tekens overal…

Merci pap, love you en miss you??

How I wish you were here… ☀️

Love you !

Je wittekop x

Ps. Heb je zelf een fijne herinnering, een zotte anekdote over ons papa, zet ze hieronder of stuur ze me in berichtje.
Nieuwe herinneringen zijn zo kostbaar??

Dankjewel ?

Dat doet me er weer naar uit kijken naar de workshops in ons huis: “ koken met herinneringen” , “rouwkaroake” , “geuren en herinneringen”… ze komen er allemaal aan?

En er is er zeker eentje die me weer even bij jou doet stilstaan! ?